PATRYCJA PIANKOWSKA

Kim jestem? Zadaję sobie to pytanie, odkąd przestałam być tą osobą za jaką powszechnie uważali mnie ludzie, czyli za pozytywną i zawsze pełną niezmierzonej energii. Czasami w życiu człowieka dzieje się coś, co obraca jego życie o 180 stopni i albo sobie z tym poradzi, albo wpadnie w wir negatywnych emocji. Pisałam kiedyś tutaj o noszeniu masek przez ludzi i myślę, że warto wspomnieć o tym po raz kolejny. Pisząc wcześniejszy post o takiej tematyce, myślałam, że nie noszę żadnych z masek, ale okazało się, że jednak to nie była prawda. Każdego dnia wstaję i nakładam swoją własną maskę i każdego dnia staram się, aby moja prawdziwa, druga strona nie została ukazana. Gdy to się jednak staje, zamykam się na innych ludzi, bo nie chcę, żeby widzieli mnie taką, nie chcę, żeby zawiedli się na mnie. Zaczynam się po prostu bać, że zostanę w tym wszystkim sama i w efekcie odsuwam się od wszelkich relacji, które były dla mnie ważne.

Każdy z nas ma maskę, w której ciągle się uśmiecha, stwarza się dzięki temu pozory, że wszystko jest okej. Ale czy muszę nosić ją cały czas? Czy muszę ciągle ukrywać to, jaka jestem naprawdę? A może jednak ta pozytywna Patrycja jest we mnie i była prawdziwa, tylko muszę ją obudzić z zimowego snu? Sama tego nie dokonam.

Droga, którą podążamy przez całe życie jest nam nieznana. W zasadzie to nikt nie wie, co się wydarzy za minutę, miesiąc czy rok. Wszystko jest pod wielkim znakiem zapytania. Ścieżka naszego życia to nie tylko wydarzenia przyszłe, ale również przeszłe. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń budujemy samych siebie, stajemy się odporniejsi na coś, bo już to przeszliśmy i wiemy, jakie będą tego skutki, więc albo trzymamy się od tego z daleka, albo próbujemy to naprawić kolejny raz. To, co przeżyłam te kilka lat temu czy kilka miesięcy temu, to buduje mój charakter i osobowość. Mam świadomość tego, że mogę naprawić swój błąd, jeśli zdarzy się coś podobnego. Niestety czasami nie podążamy właściwą, dla nas, drogą. Zaczynamy się gubić. Nie możemy określić, co jest dla nas odpowiednie. Boimy się postawić krok naprzód. Boimy się swojej własnej przeszłości, jak i przyszłości. Gdzie tu w tym wszystkim teraźniejszość? Czemu o niej nie myślimy, tylko zamartwiamy się tym, co się stanie lub nie?

Po ponad miesięcznej przerwie w końcu tutaj powracam. Mam nadzieję, że niedługo będę mogła pisać dla Was regularnie, ale cieszę się, że wreszcie coś wrzucam na tego bloga. W tym czasie napisała do mnie firma Selfie Project, która zaproponowała mi przetestowanie ich kosmetyków. W swojej ofercie mają zarówno kosmetyki pielęgnacyjne, jak i koloryzujące. Oczywiście wybrałam do przetestowania te pielęgnacyjne. Nie słyszałam jeszcze o Selfie Project, ponieważ to marka, która dosyć niedawno weszła na półki drogeryjne. Ich produkty możecie zakupić, z tego, co wiem, tylko w Rossmannie. Jak poszło mi dwutygodniowe testowanie?

Podsumowując, kosmetyki pielęgnacyjne Selfie Project są godne polecenia, nie tylko z powodu niskiej ceny, ale również świetnego działania, o którym zapewnia nas producent. Zdecydowanie mają one więcej plusów niż minusów, co widać powyżej. Ponadto nie zawierają one substancji niekorzystnych dla młodej skóry, czyli parabenów, SLS, SLES i oleju parafinowego. Czego chcieć więcej?

Prawie dwa miesiące bez żadnego posta! Sama w to nie wierzę, ale podjęłam już decyzcję. Rezygnuję z bloga na jakiś czas. Jak wiecie, a może i nie, nagrywam na YouTube (kliknij, aby przejść), co pochłania dużo mojego czasu i energii, a gdybym miała zająć się obiema rzeczami, to nie dałabym rady. Mam jednak nadzieję, że co jakiś czas będziecie tu zaglądać, ponieważ posty będą się pojawiać, ale tylko co jakiś czas, więc nie rezygnuję tak całkowicie z prowadzenia bloga. Za kilka dni mamy też Nowy Rok. Macie już jakieś postanowienia noworoczne czy raczej nie wierzycie w to, że podołacie postawionym sobie zmianom?

Jesienna pogoda (a raczej prawie, że już zimowa) daje się we znaki, co udziela się pewnie większości ludzi. Mnie też niestety dopadła jesienna chandra. Pomyślałam, jak to można przezwyciężyć i wpadłam na pomysł, aby napisać sobie rzeczy, które mnie uszczęśliwiają i dzięki którym chce się żyć, zamiast siedzieć ciągle w domu. Gdy będzie mi smutno, a pogoda dodatkowo będzie mnie przygnębiać, to wtedy spojrzę na tą listę i chociaż trochę podniosą mi się kąciki ust, chociaż trochę się uśmiechnę i powiem: To mój dzień! Jakie są moje odpowiedzi na pytanie: dlaczego warto żyć? Żeby płakać, uśmiechać się, czerpać radość z życia. Żeby spełniać się w swoich pasjach, realizować się w nich. Każdy z nas ma rodzinę, pomyślcie o niej. Warto żyć też dla przepięknych wschodów i zachodów słońca, dla kropel deszczu, które dotykają naszych okien, dla burzy, po której zawsze pojawia się tęcza. Dla tych pozytywnych i złych chwil w życiu. Dla przyjaciół, dla rodziców, rodzeństwa, dziadków. Warto żyć dla siebie i dla świata, aby można było go zmienić na lepsze. Powodów do życia jest wiele, ale nie sposób tu zmieścić je wszystkie. Nadal Was nie przekonałam? Wypiszcie więc swoją listę rzeczy, które czynią Was szczęśliwymi.

Z D J Ę C I A | H A N I A P U C H A L S K A

Wspomnienia można najczęściej zatrzymać poprzez zdjęcia. Lubię zatrzymywać te chwile, które w jakiś sposób mnie uszczęśliwiały. Gdy do nich powracam, na mojej twarzy pojawia się natychmiastowo uśmiech. Każdy z nas ma na pewno w swoim domu wiele albumów rodzinnych. U mnie, z następnymi latami ich przybywa. Kocham najbardziej robić zdjęcia podczas podróży czy przyjacielskich spotkań. Pewnie dlatego mam ich najwięcej w swoich albumach. Skoro wspominam o albumach, to chciałabym Wam przedstawić dwie świetne propozycje na uporządkowanie tych wszystkich wspomnień. Mowa tu o minibook'u i fotoksiążce od printu.pl. Produkty tej firmy mam zamówiłam już kolejny raz i ponownie jestem z nich zadowolona. Jeśli jeszcze nie znacie Printu to koniecznie tam zajrzyjcie!
Minibook to nowa nazwa wcześniejszego instabooka, który w jednym miejscu pozwala zmieścić część zdjęć z naszego instagrama. Niesamowitą opcją jest to, że i w minibook'u, i w fotoksiążce można samemu zaprojektować strony, a w przypadku fotoksiążki mamy nawet szablony!